Ég er kominn í framboð. Skipa 3. sæti á lista Bjartrar Framtíðar í Suðurkjördæmi. Ég gef kost á mér vegna þess að ég tel mig hafa eitt og annað gott fram að færa. Ég er viss um að ég geti orðið til gagns í stjórnmálum, enda er ég heiðarlegur, réttsýnn, ósérhlífinn, útsjónarsamur og glöggur – og ekki síst hógvær.
Ég er hinsvegar ekki viss um að ég sé sérlega flinkur frambjóðandi. Hagsmunir frambjóðanda og stjórnmálamanna fara nefnilega ekki alltaf saman, svo undarlegt sem það kann nú að hljóma. Langflestir stjórnmálamenn starfa held ég af hugsjón fyrir land og þjóð, af heilum hug. Aftur á móti eru flestir frambjóðendur, í það minnsta þeir sem skipa efstu sæti listanna, í þeirri stöðu að þeir eru ýmist að reyna að halda sér á þingi eða að reyna að komast þangað. Sumir þeirra eru tilbúnir að ganga ansi langt til á ná settu marki.
Helstu ókostir mínir í hlutverki frambjóðanda eru þessir:
1. Augljósasti ókostur minn er sá að ég er lygilega ómannglöggur. Ég er góður með nöfn og númer, en andlit eru ekki mín deild. Þetta er auðvitað sérstaklega slæmt fyrir nýjan frambjóðanda. Ég get lent í því á hverjum degi að móðga einhvern sem ég á að þekkja.
2. Ég gef ekki loforð sem ég veit að ég get ekki staðið við. Ég trúi heldur ekki á töfralausnir. Ég mun þessvegna ekki ríða um héruð og dreifa nammi í formi innantómra loforða eins og tíðkast hefur í íslenskum stjórnmálum svo lengi sem ég man eftir mér. Þetta er aðferð sem virðist alltaf virka, en því miður fyrir mig sem frambjóðanda er ég ekki maður til að beita henni.
3. Ég kann illa við að beita hinu pólitíska handabandi í tíma og ótíma, en pólitískt handaband hefur það verið kallað þegar menn heilsa með báðum höndum. Til eru ýmsar útgáfur af handabandinu. Þær helstu eru að taka báðum höndum utan um hönd þess sem maður heilsar, eða að leggja vinstri hönd þéttingsfast um annaðhvort olnboga eða upphandlegg þess sem heilsað er. Síðarnefnda aðferðin hefur mér sýnst vinsælli hér á landi.
Það er mér vissulega eðlislægt að heilsa fólki með traustu handabandi, en með báðum höndum heilsa ég einungis þeim sem ég þekki vel. Enda hefur handaband með báðum höndum stundum verið skilgreint sem næsta skref við faðmlag.
Ég er hinsvegar ekki viss um að ég sé sérlega flinkur frambjóðandi. Hagsmunir frambjóðanda og stjórnmálamanna fara nefnilega ekki alltaf saman, svo undarlegt sem það kann nú að hljóma. Langflestir stjórnmálamenn starfa held ég af hugsjón fyrir land og þjóð, af heilum hug. Aftur á móti eru flestir frambjóðendur, í það minnsta þeir sem skipa efstu sæti listanna, í þeirri stöðu að þeir eru ýmist að reyna að halda sér á þingi eða að reyna að komast þangað. Sumir þeirra eru tilbúnir að ganga ansi langt til á ná settu marki.
Helstu ókostir mínir í hlutverki frambjóðanda eru þessir:
1. Augljósasti ókostur minn er sá að ég er lygilega ómannglöggur. Ég er góður með nöfn og númer, en andlit eru ekki mín deild. Þetta er auðvitað sérstaklega slæmt fyrir nýjan frambjóðanda. Ég get lent í því á hverjum degi að móðga einhvern sem ég á að þekkja.
2. Ég gef ekki loforð sem ég veit að ég get ekki staðið við. Ég trúi heldur ekki á töfralausnir. Ég mun þessvegna ekki ríða um héruð og dreifa nammi í formi innantómra loforða eins og tíðkast hefur í íslenskum stjórnmálum svo lengi sem ég man eftir mér. Þetta er aðferð sem virðist alltaf virka, en því miður fyrir mig sem frambjóðanda er ég ekki maður til að beita henni.
3. Ég kann illa við að beita hinu pólitíska handabandi í tíma og ótíma, en pólitískt handaband hefur það verið kallað þegar menn heilsa með báðum höndum. Til eru ýmsar útgáfur af handabandinu. Þær helstu eru að taka báðum höndum utan um hönd þess sem maður heilsar, eða að leggja vinstri hönd þéttingsfast um annaðhvort olnboga eða upphandlegg þess sem heilsað er. Síðarnefnda aðferðin hefur mér sýnst vinsælli hér á landi.
Það er mér vissulega eðlislægt að heilsa fólki með traustu handabandi, en með báðum höndum heilsa ég einungis þeim sem ég þekki vel. Enda hefur handaband með báðum höndum stundum verið skilgreint sem næsta skref við faðmlag.
4. Ég veit ekki allt. Það kann að hljóma furðulega að frambjóðandi telji sig ekki vita allt um allt. En þannig er nú samt staðan í mínu tilviki. Mér finnst heiðarlegra að viðurkenna að maður viti ekki nægilega mikið um það sem maður er inntur álits á, frekar en að reyna að kasta ryki í augu viðmælandans – og áheyrenda – með því að tala nógu hátt og örugglega í kringum hlutina. Sú aðferð hefur reynst frambjóðendum vel hingað til og því er það kannski dálítið bagalegt fyrir mig að vilja ekki beita henni.
En það er nú einfaldlega svo að engin ein manneskja veit allt best.
5. Ég legg það ekki í vana minn að gera lítið úr viðmælendum mínum. Það þykir mjög töff í stjórnmálum. Ég er ekki töff.
6. Mér er sama hvaðan góð hugmynd kemur. Ég kem til með að vera sammála fólki úr öðrum flokkum. Það hefur ekki verið vænlegt til vinsælda hingað til.
7. Ég mun ekki hringja í fólk sem ég þekki á kjördag og biðja það að kjósa mig. Mér finnst það átroðningur og frekja. Þar fyrir utan finnst mér óþægilegt að mæra sjálfan mig, þótt ég sé oftar en ekki frekar ánægður með mig.
Það breytir því ekki að ég vona að sem flestir kjósi mig og minn flokk. Ég trúi því að það geti orðið mér og þér til góðs. X-A
En það er nú einfaldlega svo að engin ein manneskja veit allt best.
5. Ég legg það ekki í vana minn að gera lítið úr viðmælendum mínum. Það þykir mjög töff í stjórnmálum. Ég er ekki töff.
6. Mér er sama hvaðan góð hugmynd kemur. Ég kem til með að vera sammála fólki úr öðrum flokkum. Það hefur ekki verið vænlegt til vinsælda hingað til.
7. Ég mun ekki hringja í fólk sem ég þekki á kjördag og biðja það að kjósa mig. Mér finnst það átroðningur og frekja. Þar fyrir utan finnst mér óþægilegt að mæra sjálfan mig, þótt ég sé oftar en ekki frekar ánægður með mig.
Það breytir því ekki að ég vona að sem flestir kjósi mig og minn flokk. Ég trúi því að það geti orðið mér og þér til góðs. X-A