Áður birt í Sunnlenska í júní 2013
Yngsta barnið á heimilinu reynir dálítið á þolrif annarra fjölskyldumeðlima þessa dagana. Ástæðan? Jú, hún er að æfa sig að blístra.
Ég fetti ekki fingur út í þessar æfingar, vegna þess að ég gleðst yfir því að það skuli enn vera svo, á tímum tækni sem við pabbarnir skiljum ekki alltaf, að krakkar finni sig knúna til þess að læra að blístra. Ég hélt hreinlega að samfélagið gerði ekki lengur kröfu um slíka kunnáttu.
Ég man sjálfur eftir ákveðinni pressu frá félögunum í sambandi við atriði sem betra var að kunna á mínum ungdómsárum, ef maður vildi teljast maður með mönnum. Hluti eins og að geta flautað lagstúf, blístrað svo heyrðist milli bæja, smellt fingrum, gert prumphljóð með handleggjunum og blikkað augum, svo fátt eitt sé nefnt.
Ég var hálf lélegur í þessu öllu saman og fannst ég alls ekki eins töff og félagarnir, sem fljótari voru til að ná valdi á þessari færni allri saman.
Ég man sérstaklega eftir glímunni við tvennt. Hið fyrra var líklega það sem mig langaði mest að kunna. Listin að blikka. Einhvernveginn var tíðarandinn þannig í mínu ungdæmi að það þótti fátt svalara en að blikka stelpur! Ég gat hinsvegar ekki með nokkru móti blikkað án þess að restin af andlitinu afmyndaðist. Og get ekki enn. Það gerði mér kærustuleit afsakaplega erfiða og kom sér ekki síður illa þegar hið vinsæla spil Morðingi, var á dagskrá.
Seinna atriðið sem ég náði aldrei tökum á, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir, var að reykja. Fátt þótti flottara í þá daga og maður reyndi og reyndi. Ég held einmitt að ég hafi verið á svipuðum aldri og yngsta barnið mitt er í dag, þegar við félagarnir stálum pakka af Viceroy og púuðum hann allan í kofa á bak við hús. Það var skemmtilegt á meðan á því stóð, en endaði ekkert sérstaklega vel.
En þrátt fyrir uppköst og ógleði gafst maður ekki upp. Þegar ég síðan loks náði tökum á því að taka ofan í mig var mér sagt að ég héldi asnalega á sígarettunni. Þá var mér öllum lokið.
Yngsta barnið á heimilinu reynir dálítið á þolrif annarra fjölskyldumeðlima þessa dagana. Ástæðan? Jú, hún er að æfa sig að blístra.
Ég fetti ekki fingur út í þessar æfingar, vegna þess að ég gleðst yfir því að það skuli enn vera svo, á tímum tækni sem við pabbarnir skiljum ekki alltaf, að krakkar finni sig knúna til þess að læra að blístra. Ég hélt hreinlega að samfélagið gerði ekki lengur kröfu um slíka kunnáttu.
Ég man sjálfur eftir ákveðinni pressu frá félögunum í sambandi við atriði sem betra var að kunna á mínum ungdómsárum, ef maður vildi teljast maður með mönnum. Hluti eins og að geta flautað lagstúf, blístrað svo heyrðist milli bæja, smellt fingrum, gert prumphljóð með handleggjunum og blikkað augum, svo fátt eitt sé nefnt.
Ég var hálf lélegur í þessu öllu saman og fannst ég alls ekki eins töff og félagarnir, sem fljótari voru til að ná valdi á þessari færni allri saman.
Ég man sérstaklega eftir glímunni við tvennt. Hið fyrra var líklega það sem mig langaði mest að kunna. Listin að blikka. Einhvernveginn var tíðarandinn þannig í mínu ungdæmi að það þótti fátt svalara en að blikka stelpur! Ég gat hinsvegar ekki með nokkru móti blikkað án þess að restin af andlitinu afmyndaðist. Og get ekki enn. Það gerði mér kærustuleit afsakaplega erfiða og kom sér ekki síður illa þegar hið vinsæla spil Morðingi, var á dagskrá.
Seinna atriðið sem ég náði aldrei tökum á, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir, var að reykja. Fátt þótti flottara í þá daga og maður reyndi og reyndi. Ég held einmitt að ég hafi verið á svipuðum aldri og yngsta barnið mitt er í dag, þegar við félagarnir stálum pakka af Viceroy og púuðum hann allan í kofa á bak við hús. Það var skemmtilegt á meðan á því stóð, en endaði ekkert sérstaklega vel.
En þrátt fyrir uppköst og ógleði gafst maður ekki upp. Þegar ég síðan loks náði tökum á því að taka ofan í mig var mér sagt að ég héldi asnalega á sígarettunni. Þá var mér öllum lokið.